The Funeral

สมองของคนเราคงมหัศจรรย์อย่างที่เค้าว่าไว้จริงๆ ...เมื่อเรากลับไปยังสถานที่ที่เราเคยผูกพันในอดีต แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยไปนานซักเท่าไหร่ ขณะที่เราเดินไปในที่แห่งนั้น แล้วเราได้กลิ่นอับของข้าวของที่วางรกระเกะระกะตรงนั้น เราก็ไม่ได้แปลกใจเลยที่ได้กลิ่นนั้นเพราะในความทรงจำของเราเตือนเราไว้ล่วงหน้าแล้วถึงกลิ่นที่เราเคยคุ้น ...เมื่อเราเดินเหยียบไปบนพื้นไม้กระดานเก่านั้น เสียงดังอ๊อดแอ๊ดของมันก็ทำให้เรารู้สึกอบอุ่นเหมือนได้กลับเป็นเด็กๆอีกครั้ง ...เมื่อเราวางมือลงบนราวบันไดไม้ที่เรียบลื่นเพราะผ่านการถูกสัมผัสมาแล้วเป็นร้อย พันครั้ง มันก็ยังให้ความรู้สึกดีเช่นเดิม ...พอเราเดินไปในที่ๆเคยเป็นที่ดินว่างเปล่ารกร้างข้างบ้าน เราก็นึกถึงต้นหูกวางที่เราเคยปีน นึกถึงแคร่ไม้ ...แล้วเราก็อดไม่ได้ที่จะเหลียวไปมองหลังบ้านว่าต้นหม่อนที่เราชอบปีนขึ้นไปเก็บลูกหม่อนต้นนั้น มันยังอยู่ไหมหนอ หรือว่าจะถูกตัดลงมาซะแล้ว ...เสียงเพลงของตุ๊กแกบนหลังคาสังกะสีที่เคยนอนฟังแว้บเข้ามาในหัว พื้นคอนกรีตขัดมันสีแดง อ่างบัวหน้าบ้าน ตู้ไม้ที่มีไจไหมอัดแน่นเต็มตู้ แมลงปอ ตั๊กแตน ทุ่งนา ควายและวัว ก็โผล่มาทักทายเหมือนกับได้นั่งไทม์แมชชีนกลับไปในวันเก่าๆจริงๆ ยังไงหยั่งงั้นเลย

มันช่างอบอุ่น แล้วก็ช่างน่าขบคิด ว่าเราจำมันได้ทุกอย่างได้ยังไง ทั้งๆที่เราไม่เคยคิดถึงมัน ไม่เคยคิดว่าจะต้องจดจำมันเอาไว้ไม่ให้ลืมน่ะ มันช่างดูเป็นรายละเอียดที่ไม่มีความสำคัญอะไรซักเท่าไหร่ แม้ว่าจะตอนนั้น หรือตอนนี้ก็ตาม

หรือคนเราเกิดมาเพื่อจะสร้างความผูกพันกับ ร้อยพันคน หมื่นแสนสิ่ง นับไปตั้งแต่ความผูกพันที่เบาบาง ไปจนถึงที่หนักหน่วง แล้วต่อจากนั้นก็ต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวางทุกสิ่ง ...อย่างสุดแล้วแต่ว่าแต่ละสิ่งจะแปรเปลี่ยนไปเป็นอย่างไร ให้มันอยู่อย่างอิสระจากความยึดติด และคาดหวังของเรา ให้ทุกสิ่งทุกอย่างและทุกๆผู้คนมีอิสระที่จะอยู่กับเราไปตลอดกาลแม้ว่าอาจจะดูเหมือนว่าได้จากเราไปแล้วตลอดกาล