once...in memory

ครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่ได้ไปยืนอยู่บนเขาสูง 12,000 ฟุตเหนือน้ำทะเล อันเป็นที่ตั้งของ Leh Palace ประเทศอินเดีย แม้ว่าจะเป็นสถานที่ที่โด่งดังมากที่หนึ่งของเมืองนี้ แต่วันนั้นกลับไม่มีใครเลยซักคน อากาศแห้ง แสงแดดจ้า และลมหนาว พัดมาตลอดอย่างไม่มีวี่แววจะหยุดพัก ฉันมองผ่าน ที่ว่าง อากาศ และธงอันศักดิ์สิทธิ์ไปที่เทือกเขาหิมะที่บดบังขอบฟ้า เมื่อเบือนลงไปเบื้องล่างก็จะเห็นภาพตึกราบ้านช่องของเมืองเลห์

สถานที่เช่นนี้ ที่ตรงกลางระหว่างฟ้ากับดิน เตือนให้ฉันนึกได้ว่า ตัวเราที่แสนเล็กและธรรมชาติอันแสนยิ่งใหญ่ อยู่ร่วมกันในที่ว่างเดียวกัน

ฉันก้มลงหยิบหินที่พื้นขึ้นมาก้อนหนึ่ง แล้วถามตัวเองว่า หินก้อนนี้มีอะไรต่างไปจากหินที่พื้นดินข้างล่างบ้างหรือไม่

ครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่ได้ไปนั่งลงข้างลำธารสายเล็กๆซึ่งมีต้นกำเนิดมาจาก เกลเซียร์ที่ละลายบนยอดเขาหนึ่งในจำนวนไม่รู้กี่ร้อยพันในเทือกเขาหิมาลัยแห่งนี้ เสียงน้ำไหลกระทบหินในร่องลำธารนำความสงบมาให้กับจิตใจที่วุ่นวายได้อย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อกวักมือลงไปเพื่อเอาน้ำขึ้นมาดื่มและล้างหน้า ฉันรู้สึกว่า นี่คงเป็นน้ำที่สะอาดที่สุด พิเศษที่สุด ในเมื่อหิมะบนเทือกเขาสูงนี้ หล่นมาจากฟ้า แล้วก็ละลายลงมาอยู่ในธารน้ำเล็กๆมากมาย ก่อนจะไหลไปรวมกันเป็นแม่น้ำอินดัส ก่อนที่จะลงเรื่อยไปให้คน กิน ดื่ม อาบ ปล่อยของเสียและซากศพต่างๆลงไป

ฉันชะโงกมองลงไปจากทางที่ถูกตัดไว้ลัดเลาะรอบแนวเขาสู่แม่น้ำอินดัส แม่น้ำอินดัสสำหรับฉัน มันดูบ้าคลั่งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด น้ำไหลเร็ว แรงและมีทิศทางสะเปะสะปะเป็นร้อยๆทิศทาง บางแห่งเห็นเป็นน้ำวน บางแห่งกระแทกกับหน้าผาส่งเสียงที่น่ากลัวจับใจเมื่อคิดว่าคงไม่ได้รับความปราณีใดๆหากตกลงไปในแม่น้ำแห่งนี้

ฉันถามตัวเองว่า น้ำใสในลำธารจากเกลเซียร์ ในแม่น้ำอินดัส ในคงคา หรือน้ำจากก๊อกที่บ้าน ต่างกันอย่างไร อะไรคือศักดิ์สิทธิ์ อะไรคือธรรมดา อะไรคือสายน้ำแห่งชีวิต อะไรคือสายน้ำที่น่าสะพรึงกลัว อะไรคือสะอาด อะไรคือสกปรก อะไรคือธรรมชาติของน้ำ อะไรคือธรรมชาติของสิ่งที่เจืออยู่ในน้ำ อะไรที่ทำให้ฉันสร้างการแบ่งแยกจำกัดความสิ่งต่างๆออกจากกัน ทั้งที่สายน้ำเหล่านี่ต่อเนื่องกันไปไม่เคยขาด

ทั้งหมดที่ว่ามานี้ จึงเป็นข้ออ้างที่มีน้ำหนักสำหรับการ กลับไป เพื่อเข้าใจ หรือเพื่อสงสัยมากขึ้นก็ไม่รู้ ณ ดินแดนชมพูทวีป เป็นครั้งที่ 3

เพื่อนๆ let's go!