วันพุธ, กันยายน 12, 2550

.

เกลียดการพูดคำว่า "ไม่มีเวลาเป็นที่สุด"
แต่เดี๋ยวนี้ก็ได้พูดบ่อยเหลือเกิน
ต้องวางหรือตัดสายกับเพื่อนที่โทรมาทักทาย
ต้องกินข้าวเร็วเป็นจรวด
พูดเร็วแทบลืมหายใจ
มีโพสต์อิทแปะเปรอะไปทั่วโต๊ะ กะคอม
ไม่มีเวลาพล่ามในบล็อค
ไม่มีเวลาอ่านหนังสือ
ได้ไปเกาะแต่เท้าไม่ได้แตะน้ำทะเล
ได้ไปเหนือแต่ไม่ถึงดอย
...ขอหยุดหายใจเข้าออกสามที
แล้วยิ้มต่อปายย

3 ความคิดเห็น:

Aor Sutthiprapha กล่าวว่า...

น้องสาววคนเก่ง
เป็นอย่างไรแล้วบ้าง
ไม่ได้เจอ ไม่ได้คุย ไม่ได้ทักทายกันเลย
ยุ่งจนหัวฟู

เพนกวิน กล่าวว่า...

ฮ่าๆๆๆ ซาบซึ้งคำว่ายุ่งจนหันมาอีกที
เพื่อนแม่งหายหมด ฮ่าๆๆๆ
สู้ ๆ เดี๋ยวก็ชิน แล้วเลิกยุ่งเมื่อไหร่
ก็เจอกานนนน

ไม่ระบุชื่อ กล่าวว่า...

ยุ่ง ยุ่งนะ
คุ้นๆนะ อิทธิฤิทธิมันเยอะจริง

ท่าจะจริงหายไป 2 สัปดาห์แล้วเนอะ

ว่าง ว่าง
ง่ายๆก็อย่างที่ทำนิ
ซักช่วง หายใจ