แอ่วดอยฉบับสาวไทลื้อ

วันนี้พี่จ๋ามพาเที่ยวแบบอินไซด์ชาวไทภูเขา

พี่จ๋ามเมื่อ14ปีที่แล้วตอนเป็นนักเรียนอยู่ในพม่า(นี่คือชุดนักเรียน)

ภาษาไทย-ไทใหญ่-ไทลื้อ

เริ่มต้นด้วยอาหารมื้อเช้าแบบไทลื้อฝีมือพี่จ๋ามเอง แผ่นข้าวเกรียบข้าวฟืนนี่ imported จาก พม่า แบบเดียวกับข้าวฟืนลูกเต๋าแต่คนพม่าจะเอามาบดแผ่นเป็นข้าวเกรียบมากกว่า อร่อยเด็ด
อิ่มแล้วก็ได้ฤกษ์ออกเดินทางไปสวนลิ้นจี่ ออกจะลื่นหน่อยเพราะฝนเพิ่งตกตอนเช้า เดินลัดเลาะไหล่เขา ตลอดทางนี่เรียกได้ว่าเป็นพืชสวนผสม มีตั้งแต่ สับปะรด มะเขือ มะนาว ส้ม ส้มโอ ฝรั่ง ลิ้นจี่ มะไฟ ข้าวโพด และอีกสาระพัดผัก เจอยายกำลังจะเอาผักที่เก็บไปขาย ทักทายพี่จ๋ามว่า "หลานชายเหรอ?" แป่ววว รีบตอบว่า "หนูเป็นผู้สาวจะยายจ๋า" 55 ก็ผู้หญิงแถวนี้ไม่มีใครไว้ผมสั้นๆซักคน

พักเหนื่อยริมลำธารหลังจากเดินเที่ยวแบบเด็กกทมที่เห็นอะไรก็ตื่นตาตื่นใจ แวะดูไปซะทุกอย่าง กินเวลาเป็นชั่วโมง ถึงจะเป็นลำธารเล็กๆแต่ก็มีดอกหญ้าขึ้นประปราย มีผีเสื้อบินไปบินมาให้เห็นตลอดริมน้ำ ไร่ข้าวโพดเชิงดอย เสียดายที่ยังมันยังเล็กอยู่ไม่มีฟักให้ขโมยได้เลย

ชุดสาวไทใหญ่

กลับมาพักกันหายเหนื่อย กิจกรรมต่อไปเป็นการทดลองแต่งกายแบบชาวไทภูเขา ชุดนี่เรียกได้ว่าออริจินัล แต่คนนี่สิไม่เข้ากับชุด เพราะหมวยเกิน55

ถ่ายรูปกับน้องแลในชุดไทลื้อ(เกือบจะใส่ไม่เข้าอยู่แล้ว)

รั้วบ้านพี่จ๋าม basic stucture ที่น่าสนใจมาก ไม่ต้องใช้ตะปูซักตัวเดียว

ภาพบนเพดานวัดห้วยน้ำขุ่นซึ่งเป็นวัดที่เป็นศูนย์กลางของชาวบ้านแถบนี้ ฝีมือไม่ใช่ช่างศิลป์วังหลวงเป็นภาพง่ายๆ แต่ใช้สีได้สวยน่าสนใจมาก

แล้วยังแถมท้ายด้วยการไปเที่ยวชุมชนชาวไทลื้อแถบแม่สายต้องเดินลัดเลาะเข้าไป เหมือนหลงไปอยู่ต่างแดนเพราะไม่เข้าใจอะไรที่เข้าพูดกันซักคำเดียว ทั้งที่คิดว่าน่าจะรู้เรื่องบ้าง ไปเยื่อนครอบครัวไทลื้อครอบครัวใหญ่เค้ามารวมตัวกันบ้างมาจากพม่า หรือต่างอำเภอ ดูอบอุ่นครึกครื้น เราก็เลยได้แต่นั่งยิ้มแป้น พยักหน้าหงึกๆไปเรื่อย แล้วก็กินๆ อาหารพม่าอร่อยแปลก แต่จำชื่อไม่ได้ซักอย่าง เหนื่อยพอดีๆก็หมดวัน

นอนหลับฝันดี?