ืsubj : non 02

ช่วงนี้ประเด็นที่ถกเถียงกันมากที่สุดคงหนีไม่พ้นเรื่อง "ทักษิณ"
แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิด เรายังไม่ได้จะเริ่มสารธยายความเลวของใครหรอก เพราะคงจะทำได้ไม่ดีเท่าไหร่
แต่เรื่องนี้ทำให้เรานึกถึงบทบรรณาธิการของ สารคดี ฉบับที่ ๗๓ มีนาคม ๒๕๓๔ โดย วันชัย ตันติวิทยาพิทักษ์

สารคดี ฉบับที่ท่านผู้อ่านถืออยู่ในมือขณะนี้ มีอายุย่างเข้าปีที่ ๗ แล้วครับ
เนื้อหาในเล่มนี้เราหนีความวุ่นวายบนโลกมนุษย์ มุ่งขึ้นสู่แผ่นฟ้ากว้าง
ไต่ระดับความสูงขึ้นไปเรื่อยๆจนหลุดพ้นแรงดึงดูดของโลก...สู่อวกาศอันเวิ้งว้าง
ไกลแสนไกลสุดขอบฟ้า ภาพที่ปรากฎต่อหน้า คือ ดาวนับแสนนับล้านดวงส่องแสงระยิบระยับ
บางดวงทอแสงสุกสกาว บางดวงทอแสงอ่อนล้าเต็มที
ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับระยะทางที่ห่างจากโลกและอายุขัยของดาวฤกษ์เหล่านั้น
จึงไม่น่าแปลกใจว่า ดาวบางดวงที่เราเห็ฯขณะนี้อาจดับสูญไปแล้ว
แต่กว่าที่แสงของดาวดวงนั้นจะเดินทางมาถึงโลกมนุษย์อาจใช้เวลาหลายล้านปีทีเดียว
เอกภพแห่งนี้มีกาแลกซีกระจัดกระจายอยู่ถึงหนึ่งแสนล้านกาแลกซี
ประหนึ่งเกาะต่างๆในห้วงมหาสมุทรแห่งจักรวาล
และในแต่ละกาแลกซีก็มีดาวฤกษ์ถึงหนึ่งแสนล้านดวง
อันเปรียบเสมือนเม็ดทรายที่ร้อยเรียงกันเป็นเกาะกาแลกซี
ในดาวฤกษ์แบบดวงอาทิตย์ก็อาจมีดาวเคราะเป็นบริวาร
หนึ่งในจำนวนนั้นคือ โลก
และในโลกก็มีสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่เรียกว่า "มนุษย์ " อาศัยอยู่
มนุษย์ช่างกระจิริดเพียงใด มนุษย์ช่างต่ำต้อยเพียงใด
เมื่อเทียบกับจักรวาลอันไพศาลที่เรามิอาจหนั่งรู้ถึงขอบเขตของมันได้
ยามค่ำคืนที่เราแหงนหน้ามองมนุษย์ เจ้าไม่ได้ยิ่งใหญ่อย่างที่เจ้าคิดหรอก
จะอหังการจะมรตัวตนกันไปถึงไหน

มนุษย์เป็นเพียงเศษผงธุลีในจักรวาล